Magdalena Ogórek – zbyt chłodna i mało emocjonalna by ją polubić?

Od kilku tygodni przyglądam się kandydatom na prezydenta.  Oglądam ich wywiady oraz analizuję ich wystąpienia, zachowania, co i jak mówią. Chciałabym podzielić się z wami swoimi spostrzeżeniami na temat kandydatów i zacznę od dr Magdaleny Ogórek.  Wzbudza ona dużo emocji ze względu na swój wygląd, wykreowany wizerunek oraz ograniczony kontakt z mediami.  Mimo tego odbiór jej samej, jako osobowości jest bardzo chłodny.  Dlaczego, mimo ewidentnej inteligencji, elokwencji i umiejętności odnalezienie się w świecie polityki (w końcu niemała partia na nią postawiła), nie jest ona kandydatem, z którym można się utożsamiać? 

Wspominałam wcześniej w swoich wpisach, że kobieta nie może być zbyt kobieca, aby mężczyźni odbierali ją jako wiarygodnego i równego sobie partnera.  Nie może też pokazywać zbyt dużo ciała, gdyż stawia ją to od razu w pozycji uległej, powoduje lekceważenie jako poważnego kandydata oraz uruchamia w mężczyznach moduł flirtu. Aby to zrozumieć ,wystarczy spojrzeć na kanclerz Niemiec Angelę Merkel. Dlaczego tak dobrze odnajduje się ona w  męskim świecie polityki?  Bo nikt nie patrzy na nią przez pryzmat kobiecości. Gdy mówi, słucha się jej słów, a nie przygląda się jej makijażowi czy długości sukienki.  Te procesy nadające łatki osobom dzieją się podświadomie w mózgu i mało kto świadomie się nad nimi zastanawia. A ludzie uwielbiają myśleć stereotypowo. Tym bardziej nie rozumiem, skąd pomysł u pani Ogórek na taki subtelny, słodko lolitkowy wizerunek. Czyżby od początku była to gra na zdobycie popularności dla niej samej, a nie realna walka o urząd prezydenta? 

Daleko nam jeszcze do Stanów Zjednoczonych, jeśli chodzi o wizerunkowe przygotowanie kandydatów do kampanii wyborczej, ale u nas też już specjaliści od wizerunku wiedzą jak ubrać i umalować polityka. Obserwując panią Ogórek, do jakich wniosków dochodzimy?

Najpierw widzimy odzież. I zamiast bezpiecznych, ciemniejszych kolorów kojarzących się z profesjonalizmem, wykształceniem i bezpieczeństwem dostajemy dziewczęce sukienki w bieli i różu. Prezentują się na pewno atrakcyjnie, ale kojarzą nam się z naiwnością, niedoświadczeniem i infantylizmem.  Dostrzegamy krótki rękaw sukienki , jej długość i odkryte nogi.  Mężczyźni już skupiają się tylko na nogach i przestają słuchać, co kandydatka ma do powiedzenia. Według nich, kobieta pokazująca swoje walory, chce aby zwracano na nie uwagę. A że ciężko skupić im się na kilku rzeczach na raz, to większość z nich pozostanie przy patrzeniu a nie słuchaniu.

Dobrze widać to na wywiadach telewizyjnych z udziałem kandydatki. Dziennikarze przeprowadzający rozmowę ewidentnie miękną, pojawiają się uśmiechy, zalotne spojrzenia, a pytania nie są już tak ostre. Pani Ogórek nie pomaga, bo nieświadomie (choć kto wie?) wysyła zalotne sygnały -  trzepocze rzęsami, odrzuca często włosy do tyłu i patrzy się  z ukosa.  Do tego ma zawsze zmysłowy makijaż, sztuczne rzęsy mocno podkreślające oczy, a usta nie są matowe tylko umalowane błyszczykiem.  Do jakiej grupy docelowej jest ten wizerunek skierowany? Na tak wysokim stanowisku, jakim jest urząd prezydencki, chcielibyśmy widzieć kogoś z kim się utożsamiamy lub kto jest dla nas autorytetem. W przypadku pani kandydatki jej wizerunek przeszkadza zarówno kobietom jak i mężczyznom. I w obu przypadkach jest za seksowny. 

Wystarczy niewielka korekta, aby zaprezentować się jako wiarygodny kandydat.  Badania dosadnie wskazują, ze ubiór nas określa, wskazuje na status i przynależność do pewnych grup. Patrząc na sukienki pani Ogórek, obawiam się, ze jeszcze nie dorosła ona do urzędu prezydenta. A szkoda.

Wygląd nie ma takiego znaczenia, kiedy w człowieku jest charyzma. Potrzebujemy ludzi, którzy wzbudzają w nas emocje, zmuszają do przemyśleń i zachęcają do dyskusji . I niestety pani Ogórek musi nad tym jeszcze mocno popracować. Każdy już zwracał uwagę na niewyćwiczony głos kandydatki, co słychać  w jej spotach reklamowych. Lubimy słuchać miękkich i niskich głosów, dlatego mężczyźni mają łatwiej, aby porwać tłumy (np. genialny Barack Obama). Jeśli ton głosu nam się nie podoba, to trudno skupić się na treści. Głos da się wytrenować, ale nie zadbano o to przed kampanią.

Kolejną rzeczą jest mimika, a raczej jej brak. U pani Ogórek za rzadko widzimy emocje na twarzy. Nawet uśmiech za często się nie pojawia.  A my lubimy widzieć emocje, tzw. ludzką twarz. Widząc mimikę, wierzymy w szczerość słów. Kamienna twarz kojarzy nam się z maskowaniem emocji i ukrywaniem czegoś. Widać w wywiadach, ze pani Ogórek jest świetnie przygotowana i ma wyuczony na pamięć tekst odpowiedzi. Może dlatego brakuje w tym ognia? Tylko opowiadając o czymś, co nas porusza, złości czy cieszy,  pokażemy to też mimiką na twarzy.  Emocje, a nie kompetencje są najważniejsze w tych wyborach, co świetnie widać po panu Kukizie. On tym żyje, ma swoje poglądy, a my widząc jego emocje, wierzymy w jego szczerość. U pani Ogórek tego zabrakło. Za mało osobistego wkładu, pasji i jeszcze źle dobrany wizerunek.

Podziwiam jednak panią Ogórek za odwagę i trzymam za nią kciuki w przyszłej karierze. Mądre kobiety w polityce są nam niezbędne. 

P.S. Nie oceniam kompetencji kandydatów, a jedynie odbiór ich wykreowanego wizerunku medialnego.

Autor: Diana Nowek

Share on Google Plus

Unknown

Dzień dobry! Miło Cię tu gościć:) Cieszę się, że mamy wspólne zainteresowania. Więcej o mnie oraz o szkoleniach z mowy ciała, mikroekspresji i wykrywania kłamstwa na stronie Instytutu Komunikacji Niewerbalnej (www.komunikacjaniewerbalna.pl). Do zobaczenia!